Duik in het tijdloze werk van Gerard, een kunstenaar die de alledaagse menselijke interacties tot leven bracht in zijn bronzen beelden. Zijn sculpturen, geïnspireerd door observaties van het dagelijks leven, belichamen de essentie van menselijke emotie en ervaring. Nu te bewonderen in Galerie Huis ter Heide, bieden ze een unieke kijk op het werk van deze kunstenaar uit Katwijk. Hoewel hij in 2017 aan ALS is overleden, blijft zijn erfenis voortleven in zijn rustige, gedegen sculpturen die een blijvende indruk hebben achtergelaten in collecties over de hele wereld.
Gerard Brouwer
Lucia is opgegroeid in een klein dorp in een gezin van 8 kinderen. Een heel creatief gezin blijkt achteraf, waarin ieder een manier gevonden heeft zijn of haar creativiteit te uiten.Lucia zelf heeft voor 6 jaar terug de keramiek ontdekt en werd zo enthousiast over de mogelijkheden dat ze besloot de keramiek opleiding in Gouda te gaan doen. In 2023 ronde zij dit af met een prachtige expositie. Keramiek heeft echt een bijzonder plekje in haar leven gekregen. De oneindige vele mogelijkheden met klei en het decoreren blijven haar steeds opnieuw uitdagen. Zowel met draaien als handvormen of de combi van beiden. Met klei werken is genieten!
Marijke uit Bergen (Limburg ) is als autodidact begonnen met het maken van keramiek nadat ze gestopt is met werken in 2018. Ze werkt graag met allerlei soorten klei. Het liefst maakt ze vrouwen. De afwerking doet ze vaak met veel kleur of soms ingetogen. Ze gebruikt hiervoor verschillende glazuren en onder glazuren door elkaar. Haar beelden zijn vaak gedetailleerd, ze werkt graag figuratief. De inspiratie komt meestal vanzelf tijdens het maakproces. Zo kan een beeld heel grappig, verbaasd, een mooie uitdrukking of teder zijn. Soms zijn er gebeurtenissen die het proces beïnvloeden. Voor Marijke is klei steeds weer het ontdekken van nieuwe mogelijkheden.
Het werk van Anton is het resultaat van een nog voortdurende zoektocht. De technische opleiding legt de voedingsbodem om ook bij het werken met klei allereerst de vaardigheden te leren beheersen. De oneindige mogelijkheden van klei maken dat Anton geen richting kiest, hij wil alles! Het klassieke draaien ziet hij als gereedschap dat hij kan benutten als de situatie daar om vraagt. Totdat de klei als zalf door zijn handen draait en het draaien van een pot meer op meditatie gaat lijken. Als alle spectaculaire vormen zijn gepasseerd oefent eenvoud zijn aantrekkingskracht. Schone strakke lijnen, oogstrelend. De klei laat zich leiden, is gewillig in de handen van Anton en laat de opgelegde vorm toe, ontwikkelen is de essentie.
Hennie maakte voorheen zeefdrukken, maar heeft deze techniek losgelaten en zich vanaf 1999 meer ontwikkeld met het smeden van sieraden. De expositie met het thema “Van de wand aan de hand” is dan ook heel toepasselijk. De sieraden die Hennie voor deze expositie heeft gemaakt zijn stuk voor stuk unieke exemplaren. Van elk sieraad wordt er maar een gemaakt, ze zijn allemaal verschillend in vorm en grootte. Ze heeft ringen, hangers en oorbellen en complete sets gemaakt. Ze gebruikt stukjes van haar laatste zeefdruk “Lach” in haar sieraden.Eerst maakt ze de ring of element van zilver en in het element waar je normaal een steen in zet, wordt nu een stukje zeefdruk gelegd en afgedekt met kunsthars. Alle sieraden zijn handgemaakt en draagbaar.Tevens toont ze ander wandwerk en sculpturen allen geïnspireerd op haar zeefdruk ‘Lach’.
In 1982 werd Martin in Nijeveen (Drenthe) uit de klei getrokken. Vanuit zijn atelier en galerie aan huis werkt hij dagelijks aan opdrachten en zijn eigen collectie kunstwerken. Naast kunstenaar is hij grafisch vormgever en ondernemer. De kunst van het creëren van iets nieuws is voor Martin het mooiste dat er is.Verwondering is een emotie die mensen kan inspireren en verbazen. Martin is hier zeer bedreven in met zijn kleikunstwerken. Martin heeft zich gespecialiseerd in polymeerklei als medium en schildertechnieken voor zijn beelden. Hij gebruikt verschillende technieken en stijlen om zijn sculpturen te creëren, variërend van eenvoudig tot zeer realistisch en complex. Laat klei jouw verwondering vormgeven.
Sylvia Bökkerink, Wilma Koops, Johanna Nijlunsing. Alle drie vrouwen leven met het hebben van een chronische ziekte. Wilma heeft Multiple Sclerose, Johanna ziekte van Bechterew en Sylvia reumatische artritis. Zo verschillend als de ziektebeelden zich manifesteren, zo verschillend uiten deze drie vrouwen zich in de beelden en schilderingen. Er worden meerdere thema’s aangeroerd. Want in een prachtig lichaam is er van alles mis. Hoe leer je om te gaan met pijn, vermoeidheid, hersenen die het laten afweten, vergroeiingen van handen of rug. Maar ook de emotionele achtbaan waar je in terecht komt bij een ziekte die niet meer over gaat, speelt een grote rol. In relaties, werk, vrije tijd, omgaan met dokters en medicijnen. Door het kunstzinnig werken en verwerken van deze thema’s in hout en inkt ontstonden ontroerende grote en kleine, figuratieve en abstracte beelden en schilderingen van lastige lichamen.
Chantal Sion (1969) heeft altijd een grote passie om te creëren en de wereld om haar heen wat mooier te maken. Verder onderzoekend naar wat de mogelijkheden hierin zijn, ging Chantal de natuur in, op zoek naar geschikte bladeren om te bewerken, om er een verhaal mee te maken en als het ware tot een schilderij mee te komen. Dat experimentele proces, welke bladeren zijn geschikt, wat kan je ermee, werkt voor haar als een grote inspiratie. Inmiddels heeft ze haar eigen technieken hierin ontwikkeld. Haar lampenkappen zijn eigenlijk schilderijen van licht, elk met een eigen verhaal. Om het geheel compleet te maken, is ze ook aan de slag gegaan met het maken van een bijpassende voet. En zo is het idee geboren. Letterlijk een lichtpunt.
Aukje Greydanus is schilder, beeldhouwer en docent beeldhouwen/ruimtelijk vormgeven. Schilderen deed Aukje altijd al en later kwam daar beeldhouwen bij. Voor haar vullen deze disciplines elkaar mooi aan. Aukjes werk begint met een gedachte of gevoel bij een tekst of beeld. Eenmaal bezig verdwijnt dit naar de achtergrond en zoekt ze naar de ‘juiste’ compositie in lijn, vorm en kleur. Vaak gaat het daarbij om beelden in de vorm van het menselijk lichaam. Veelal gesloten geabstraheerde figuratieve beelden die je zowel aantrekken als op afstand houden. Daarbij is ‘schoonheid’ geen factor van belang. Haar werk hoeft niet mooi te zijn, integendeel, het mag schuren.
Trudy Dales (1952) werkt met epoxy, de figuurtjes hebben een basis van metaaldraad. De kale hoofdjes zijn een ode aan een overleden vriendin die Trudy haar materialen na liet zodat zij kon experimenteren. Het werk van Trudy kenmerkt zich door figuren die niet door kleding beperkt worden. De figuren hebben geen gezicht, haren, vingers of tenen, expressie is dus heel belangrijk en dat uit zich in houding, spieren, borsten en buik. Verder wordt er o.a. hardhout, glas en metaal gebruikt. Waardoor er soms samenwerking met andere disciplines ontstaat, iets wat de uitdaging vergroot. De figuren komen voort uit de essentie van de mens in zijn vormentaal, zoals een dansend, klimmend of rustend figuur. Toch zit er een dynamiek in hun beweeglijkheid.
